یکی از دوستام هست که تو همین یه سال اخیر باهاش آشنا شدم. به ظاهرش که نگاه کنی، فکر نمیکنی خیلی اهل دین و این حرفا باشه. یه بار که صحبتش پیش اومد، تعریف میکرد که تو دوران دانش آموزی، قاری مدرسه بوده! و خلاصه تو این بحثا روش حساب میکردن. (اینو که گفت همه ی ما که دور و برش بودیم، تعجب کردیم!)

میگفت: «یه معلمی داشتیم که رابطش با داداشم بد بود و با داداشم مشکل داشت. یه روز تو کلاس پرسید کی میتونه قرآن بخونه؟ بچه ها همه به من اشاره کردن. اما وقتی معلم دید که منم، گفت این قرآن خوندنش به درد عمش میخوره!» خلاصه خیلی بهش بر خورده بود و این شد که دیگه قرائت قرآن و این بحثا رو گذاشته بود کنار.

نمیخوام نصیحت کنم؛ همین سخن امام باقر علیه السلام کافیه:

اِنَّ هذَا اللِّسانَ مِفْتاحُ کُلِّ خَیْرٍ وَ شَرٍّ،
فَیَنْبَغى لِلْمُؤمِنِ اَنْ یَخْتِمَ عَلى لِسانِهِ کَما یَخْتِمُ عَلى ذَهَبِهِ وَ فِضَّتِهِ

به راستى که این زبان کلید همه ی خوبى‏ ها و بدى‏ هاست؛
پس شایسته است که مؤمن، زبان خود را مُهر و موم کند،
همان گونه که (صندوقِ) طلا و نقره ی خود را مُهر و موم مى‏ کند.

(تحف العقول، ص298 - میزان الحکمه: ج10، ص259)